07/2015 Lifo

http://www.lifo.gr/team/gnomes/59070

Dialogos Radio, 02/05/2014

Ραδιοφωνική παρουσία στο Dialogos Radio

http://www.media.net.gr/austinhellenicradio/podcastgen/podcastgen/?p=episode&name=2014-05-02_christina_papadopoulou_time_bank_interview_greek.mp3

Άρθρο στη Le Monde 10/02/2012

http://vasili.s3.amazonaws.com/txgr-lemonde.pdf

Μετάφραση στα Ελληνικά
Ελλάδα

Ζώντας στη μείωση
Η κρίση προκάλεσε στην Ελλάδα μια απρόσμενη σύγκρουση ανάμεσα στη μείωση ως πολιτική φιλοσοφία, συναινετική ή ακόμα και ηθελημένη, και τους νέους της οπαδούς, που είναι υποχρεωμένοι να ζουν στην ανέχεια. Από την ανταλλαγή ως τις «τράπεζες χρόνου» οι Αθηναίοι επαναδημιουργούν (εφευρίσκουν εκ νέου) την δημοκρατία.
Ένα γκρίζο κτίριο τριών ορόφων και ένα υπόστεγο που μοιάζει με τόσα άλλα αθηναϊκά κτίρια : στέρεο, συμπαγές και ξεφλουδισμένο, λες και το άγγιξε η κρίση, που κάθε μέρα χαράσσει ολοένα και περισσότερο τόσο τα σώματα όσο και τα πνεύματα. Στεγάζει την έδρα της οικολογικής οργάνωσης Νέα Γουινέα, μερικά μόλις βήματα από το Νεκροταφείο της Αθήνας και από το Καλλιμάρμαρο. Γύρω στα τριάντα, ο Κώστας και η Φωτεινή , που επιθυμούν να μείνουν ανώνυμοι, ένα ζευγάρι μαχόμενων μυημένων στην οικονομική μείωση και στην πρακτική οικολογία, μαθαίνουν σε ένα κοινό, που γίνεται όλο και μεγαλύτερο, να χρησιμοποιούν την ενέργεια του ήλιου και του αέρα, να φτιάχνουν τα δικά τους φάρμακα ή πολύ απλά , να καλλιεργούν τον δικό τους κήπο μέσα στην πόλη.
Στην Ελλάδα η μείωση συνάντησε την κρίση. Έχει τους αντιπάλους της, των οποίων τα εισοδήματα καταρρακώθηκαν και δεν έχουν άλλη επιλογή, κι έχει και τους πεπεισμένους της οπαδούς που βλέπουν μέσα απ’αυτήν έναν τρόπο να αντιδράσουν και να ζήσουν διαφορετικά. Στο υπόγειο της Νεας Γουινέας, ένα μικρό δωμάτιο, μόλις και μετά βίας φωτισμένο, γεμάτο από πριονίδι, χρησιμεύει σαν εργαστήριο για τα φωτοβολταϊκά κάτοπτρα. Ο Κώστας παραδίδει μαθήματα εκεί πολλές φορές την εβδομάδα. Το να συναρμολογήσεις ένα φωτοβολταϊκό κάτοπτρο φαίνεται σχετικά εύκολο. Αρκεί να κολλήσεις τις πλακέτες από πυρίτιο, που τις αγοράζει κανείς στο εμπόριο ή μέσω αποστολής, σε ένα γυαλί. Στη συνέχεια ενώνουμε τις πλακέτες μεταξύ τους με ηλεκτρικά καλώδια ενωμένα σε μια μπαταρία. Το πλαίσιο σχηματίζεται από μεταλλικές βέργες , βαλμένες η μια απέναντι από την άλλη.
Στο εργαστήριό του ο Κώστας παρέχει κι άλλες γνώσεις, από την κατασκευή ανεμογεννητριών για αστικές στέγες , ως την σύλληψη των ηλιακών φούρνων, μεγάλων ξύλινων κουτιών, των οποίων το εσωτερικό είναι καλυμμένο με φύλλα αλουμινίου, τα οποία αντανακλούν τις ακτίνες.
Ο Κώστας και η Φωτεινή χρησιμοποιούν αυτά τα κάτοπτρα για να φωτίσουν το σπίτι τους, ένα σπιτάκι ενός μόνο δωματίου φτιαγμένο πάνω στη στέγη μιας πολυκατοικίας. Το καλοκαίρι οι μπαταρίες γεμίζουν γρήγορα. Στα μέσα του χειμώνα, το ζευγάρι, που επιθυμεί να ζει με αυτάρκεια, ζεσταίνεται από ξύλα που προέρχονται από βουνά που περιβάλλουν την Αθήνα. «Σίγουρα δεν πρόκειται για μια άμεσα ανανεώσιμη πηγή, και αυτό σίγουρα καταλήγει να επιβαρύνει τη φύση» παραδέχεται η Φωτεινή.
Το ζευγάρι καλλιεργεί στο υπόστεγό του, φρούτα και λαχανικά της εποχής. Μέσα σε μεγάλους κάδους γεμισμένους με χώμα και λιπασμένους με βιολογικό λίπασμα φυτρώνουν βασιλικός, ντομάτες, θυμάρι, ρόζμαρυ, σπανάκι, ραδίκια…Στον πρώτο όροφο, σε μια αίθουσα γεμάτη από γυάλες με σπόρους ή βότανα, η Φωτεινή εξηγεί στους κατοίκους της πόλης, πώς να φυτεύουν, να μεγαλώνουν και να φροντίζουν τα φυτά τους. Σε μια άλλη αίθουσα, έρχεται κόσμος για να αφήσει τα ρούχα που δεν χρειάζεται πια, ρούχα διαθέσιμα προς όλους.
Στο ισόγειο, μια νεαρή γυναίκα διδάσκει γυμναστική, γιόγκα και ήπια ιατρική. Σ’ένα ράφι διατίθενται προϊόντα ηθικού εμπορίου ή ακόμα και μικρά βαζάκια βούτυρο κακάο για σκασμένα χείλη που κατασκευάζει η ίδια. Τα μαθήματα δεν είναι δωρεάν. Η τιμή, στα 5 ευρώ, είναι αυτή που δίνεται συνήθως. Μπορεί κανείς να δώσει περισσότερο. Μπορεί επίσης να δώσει λιγότερο.
Η Νέα Γουινέα συναντάει μια ολοένα αυξανόμενη επιτυχία. Στην αρχή, τα μέλη της δεν αντιλαμβανόντουσαν τη δράση τους σαν απάντηση στην κρίση αλλά σαν πολιτική δράση. «Τεχνικά, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην ύφεση και στην μείωση. Απλά, η πρώτη είναι κάτι που βιώνεις δύσκολα , ενώ η δεύτερη μπορεί να αποτελέσει ένα δρόμο προς το μέλλον.» θεωρητικοποιεί ο Κώστας. Οι συνταγές του γοητεύουν ένα κοινό ολοένα και μεγαλύτερο, καθώς η χώρα μπαίνει στην πέμπτη χρονιά ύφεσης. « Δεν γίναμε μαγικά υποστηρικτές της μείωσης, αλλά πρέπει να πορευτούμε με 50% λιγότερα.», συνοψίζει ο εθνολόγος και ιστορικός Παναγιώτης Γρηγορίου, που διατηρεί ένα blog στα γαλλικά για την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα.
Τριαντάρηδες, μεταπεισμένοι, ξεσηκωμένοι από στόμα σε στόμα καταφτάνουν στην έδρα της Νέας Γουινέας, ελπίζοντας ότι ένα φωτοβολταϊκό κάτοπτρο θα τους επιτρέψει να εξοικονομήσουν κάποια ευρώ το μήνα. «Πριν δύο χρόνια μας θεωρούσαν περιθωριακούς. Σήμερα σχεδόν όλοι στην Ελλάδα θεωρούν τη δράση μας χρήσιμη.» συνειδητοποιεί ο Κώστας. Η οργάνωση δεν είναι το μόνο κίνημα στην Αθήνα που κηρύττει την συναινετική μείωση ενάντια στην κρίση.
« Άλλοι προτείνουν μαθήματα για να μάθουν να καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια ή για να καλλιεργούν βιολογικά. Σε μια χώρα όπου κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη πια στο Κράτος, ο καθένας αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τις πηγές που έχει στη διάθεσή του.» εξηγεί η Μαρία Πετεινάκη, αρχιτέκτονας μέλος του ελληνικού κόμματος οικολόγων.
Στα Εξάρχεια, συνοικία αναρχική και μποέμ της Αθήνας, ο «Σκώρος» έχει γίνει σημείο σταθμός. Είναι ένα μαγαζί όπου δεν πληρώνεις. Ανταλλάσσει κανείς πράγματα, βιβλία, ρούχα. Έρχεται για να δώσει, ή απλά για να πάρει. Μια γυάλα γεμάτη νομίσματα βρίσκεται στο ταμείο, μπροστά από μια αφίσα :« Ο Σκώρος ανήκει σε όλους, βοηθήστε μας να τον κρατήσουμε ανοιχτό.» Αυτός ο οβολός που ο καθένας προσφέρει, προορίζεται για να πληρωθεί ένα μέρος του ενοικίου και του ηλεκτρικού ρεύματος. Χωρίς υποχρέωση.
Η περιπέτεια ξεκίνησε σε μια γωνιά ενός καταστήματος ηθικού εμπορίου. «Δημιουργήσαμε το Σκώρο, γιατί δεν χρειαζόμαστε να έχουμε δέκα πουλόβερ ή δέκα σακάκια ο καθένας. Μπορούμε να δώσουμε απ’αυτά σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Θέλουμε να δώσουμε να καταλάβει ο κόσμος πως δεν χρειάζεται να έχουμε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι» εξηγεί η Έλενα που ανήκει στους δεκαπέντε εθελοντές που απαρτίζουν το Σκώρο.
Μπροστά στην επιτυχία, ο «σκώρος» πέταξε με τα δικά του φτερά για να μετακομίσει σ’αυτό το μαγαζί στο τέλος του 2009. «Όταν εγκατασταθήκαμε η κρίση δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Οι άνθρωποι είχαν πραγματικά πάρα πολλά πράγματα να δώσουν» θυμάται μια άλλη εθελόντρια, η Ελισάβετ Παναγάκου. «Έκτοτε έπρεπε να δημιουργήσουμε κάποιους κανόνες. Δεν θέλουμε ο κόσμος να συμπεριφέρεται σαν καταναλωτής. Βέβαια δεν μπορούμε να πούμε σ’ένα φτωχό μετανάστη ότι πρέπει να καταναλώνει λιγότερο. Αλλά δεν κάνουμε φιλανθρωπία. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα συναίσθημα αλληλεγγύης.» Μία αφίσα επισημαίνει ότι δεν μπορείς να πάρεις παραπάνω από τρία προϊόντα. «Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται εδώ για να πάρουν, να πάρουν, να πάρουν…Αυτό δεν είναι δυνατό και βέβαια δεν είναι αυτή η φιλοσοφία μας.» λέει η Έλενα.
Ο Δημήτρης Κολιομιχάλης ήρθε με τη γυναίκα του. Είναι και οι δύο άνεργοι και ζουν χάρη στις συντάξεις των γονιών τους, οι οποίες μειώνονται σε κάθε κύμα νέων αυστηρών μέτρων. Έρχονται στο Σκώρο για να προμηθευτούν ρούχα για το παιδάκι τους και φέρνουν σε αντάλλαγμα αυτά που είναι πια πολύ μικρά. «Αυτό το είδος μαγαζιού μας κάνει να σκεφτόμαστε, λέει αυτός ο τριαντάρης. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα πολύ φτωχή. Έπειτα ήρθε η περίοδος του εύκολου χρήματος. Οι Έλληνες έγιναν εγωιστές και ξέχασαν ότι ήταν κάποτε φτωχοί. Η κρίση ίσως μας βοηθήσει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε πολλά χρήματα.»
Μπορούμε ακόμα και να φτιάξουμε τράπεζες χωρίς χρήματα. Οι «τράπεζες χρόνου» γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα. Ο Βασίλης Ρεβελας είχε συμμετάσχει σε μια τέτοια εμπειρία στο Σαν Φραντζίσκο και θέλησε να την αναπαράγει στην Ελλάδα. Στην πλατεία Συντάγματος, κατά τη διάρκεια του κινήματος των «αγανακτισμένων» τον Ιούνη του 2011, βλέπει ένα πανό που έλεγε «Τράπεζα Χρόνου». «Ανακάλυψα ότι καμιά τριανταριά άτομα είχαν την ίδια ιδέα με μένα». Λανσάρουν το site τους στο ιντερνετ στα τέλη του 2011. Σε μερικές μόνο εβδομάδες συγκεντρώνονται γύρω στις 600 εγγραφές.
Οι αρχές είναι απλές. Οι ενδιαφερόμενοι υποδεικνύουν στον ιντερνετ τις υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν σε αυτούς που τις έχουν ανάγκη. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί μια υπηρεσία, αυτή χρεώνεται στο λογαριασμό του- χρόνο του τη στιγμή που αυτός ο οποίος παρείχε την υπηρεσία ή τη μετάδοση γνώσης επωφελείται από μια ώρα σαν πίστωση. Το σύστημα πρέπει να διατηρεί μια ισορροπία. Δεν μπορεί κανείς να έχει παραπάνω από τριάντα ώρες σε χρέωση. Η τράπεζα χρόνου θέλει να αποφύγει την υπερχρέωση που γνωρίζει η χώρα.
« Επιδιόρθωσα έναν υπολογιστή, αυτό μου πήρε τρεις ώρες. Θα μπορώ να έχω στη διάθεσή μου τρεις ώρες μιας υπηρεσίας όταν θα το χρειαστώ, και όχι απαραίτητα από εκείνον που μου είχε ζητήσει τη βοήθειά μου.» συνοψίζει ο Βασίλης Ρεβελάς. Ο Νίκος έδωσε τη βοήθειά του σε μια μετακόμιση. Σε αντάλλαγμα είχε βοήθεια στα λογιστικά του. « Η αρχή είναι ότι όλες οι ώρες είναι ίσες. Η ώρα ενός γιατρού είναι η ίδια με αυτή μιας νοικοκυράς, προσδιορίζει ο Βασίλης Ρεβελάς. Αυτό βοηθάει στο να δημιουργηθεί μια αλληλεγγύη. Όταν κάποιος που δεν γνωρίζετε σας προσφέρει τη βοήθειά του, αυτό σας κάνει ευτυχισμένους.»
Συγκεντρώσεις γίνονται κάθε Κυριακή στο «Nosostros», ένα από τα πιο εναλλακτικά μέρη στα Εξάρχεια., για να συζητούνται κάθε φορά θέματα που αφορούν στη λειτουργία της τράπεζας. Καμιά εικοσαριά άτομα δημιουργούν ένα κύκλο. Σηκώνουν το χέρι για να πάρουν το λόγο και μιλάει ο καθένας με τη σειρά του. Κυριακή 5 Φεβρουαρίου η ημερήσια διάταξη ξεκινάει με την εξέταση ενός αιτήματος συνάντησης που έγινε από το BBC. Κατά τη διάρκεια της περασμένης συνεδρίας η αίτηση της Le Monde είχε γίνει δεκτή. Η διαδικασία ήταν η ίδια και για το Σκώρο και για τη Νέα Γουινέα. Ένα μεγάλο θέμα έχει τεθεί. Μπορούμε να ανταλλάσσουμε προϊόντα με υπηρεσίες; Εάν ναι, πώς καθορίζεται η αξία αυτού του προϊόντος; « Πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό που κάνει ο καθένας μας για να αξιολογήσει το χρόνο που αφιερώνουμε.» προτείνει ο Βασίλης Ρεβελάς. Με μια Κυριακή το θέμα δεν εξαντλείται. Η δημοκρατία παίρνει χρόνο.
Ο Γιώργος έρχεται για πρώτη φορά. Γνώρισε το project μέσω ιντερνετ. « Το σύστημα που βασίζεται στο χρήμα δεν είναι καλό. Ακόμα και αυτοί που το αντιλαμβάνονται δεν το καταλαβαίνουν πια. Πρέπει να βρεθούν άλλοι δρόμοι. Το σκέφτηκα αυτό διαβάζοντας την «Πολιτεία». Αυτός ο αναγνώστης του Πλάτωνα είναι στρατιωτικός, στο ναυτικό. «Όταν είσαι πάνω σ’ένα πλοίο έχεις πολύ χρόνο για σκέψη.» λέει γελώντας. Έπιασε λιμάνι στα Εξάρχεια, το λιμάνι των αναρχικών, για να ξαναφτιάξει την «Πολιτεία».

10/2014 Popaganda

http://popaganda.gr/stin-trapeza-chronou-tis-athinas-kanis-psichotherapia-ke-plironis-manikiour/


 05/2014
Παρουσίαση  για το Γερμανικό κανάλι ZDF

στην εκπομπή του Andrea Stamm
http://www.zdf.de/ZDFmediathek#/beitrag/video/2154168/Im-au%C3%9Fendienst-auf-Athens-Tauschb%C3%B6rsen

Metrogreece.gr -Ιανουάριος 2013

άρθρο για την Τράπεζα Χρόνου

http://www.metrogreece.gr/ArticleDetails/tabid/82/ArticleID/274265/Default.aspx

Flowmagazine.gr-Φεβρουάριος 2013

άρθρο για την Τράπεζα Χρόνου
http://www.flowmagazine.gr/article/view/trapeza_xronou_polites_antalassoun_yphresies_xwris_eurw